อิตาลี

ข้อมูลประวัติศาสาตร์และวัฒนธรรม

ประวัติศาสตร์ ประเทศอิตาลี

แน่นอน มนุษย์อาศัยอยู่ในคาบสมุทรอิตาลีมาอย่างน้อย 200,000 ปี; อารยธรรมยุคหินใหม่เจริญรุ่งเรืองในยุคก่อนประวัติศาสตร์ของอิตาลี แต่ถูกกำจัดหรือถูกหลอมรวมเข้าด้วยกันเมื่อประมาณ 2,000 ปีก่อนคริสตกาลโดยชนเผ่าอินโด-ยูโรเปียนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเรียกรวมกันว่าชนชาติอิตาลิก ชนเผ่าเหล่านี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันไม่มากก็น้อย และประกอบด้วยชนเผ่าต่างๆ เช่น ละติน อิทรุสกัน อัมเบรียน แซมไนต์ ซิกเซล ลิกูเรส ออสกัน เป็นต้น อารยธรรมอิทรุสกันเป็นหนึ่งในกลุ่มแรก ๆ ที่เกิดขึ้นในศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสต์ศักราชและคงอยู่จนถึงปลายยุคสาธารณรัฐ มันเจริญรุ่งเรืองในพื้นที่ตอนเหนือของLazio , UmbriaและTuscany. ในศตวรรษที่ 8 และ 7 ก่อนคริสต์ศักราช อาณานิคมของกรีกได้ก่อตั้งขึ้นในซิซิลีและทางตอนใต้ของอิตาลี วัฒนธรรมอิทรุสกันได้รับอิทธิพลจากกรีกอย่างรวดเร็ว นี่เป็นตัวอย่างที่ดีในพิพิธภัณฑ์ Etruscan ที่ยอดเยี่ยมบางแห่ง สถานที่ฝังศพของ Etruscan ก็คุ้มค่าแก่การเยี่ยมชมเช่นกัน กรุงโรมเองถูกปกครองโดยกษัตริย์อิทรุสกันจนถึง 509 ปีก่อนคริสตกาล เมื่อองค์สุดท้ายคือ Tarquinius Superbus ถูกโค่นอำนาจและก่อตั้งสาธารณรัฐโรมัน หลังจากสงครามหลายครั้ง ชาวโรมันได้เข้ายึดเมือง Veii ของ Etruscan ที่อยู่ใกล้เคียงในปี 396 ปีก่อนคริสตกาล สิ่งนี้ทำให้เกิดการล่มสลายของสมาพันธ์ชาวอิทรุสกันและชาวอิทรุสกันก็เริ่มหลอมรวม ชาวเคลต์ตั้งรกรากอยู่ในอิตาลีตอนเหนือที่ซึ่งอารยธรรมของพวกเขารุ่งเรืองในช่วง 1 พันปีก่อนคริสต์ศักราชและเริ่มขยายออกไปทางใต้ พวกเขาทำผิดพลาดในการปล้นกรุงโรมเมื่อ 390 ปีก่อนคริสตกาล และชาวโรมันซึ่งกระหายการล้างแค้น ทำสงครามกับพวกเขาจนกระทั่งพวกเขาถูกพิชิตและผู้คนของพวกเขาหลอมรวมกัน กรุงโรมโบราณในตอนแรกเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ก่อตั้งขึ้นในราวศตวรรษที่ 8 ก่อนคริสต์ศักราช ในเวลาต่อมา อาณาจักรดึกดำบรรพ์ของมันก็เติบโตเป็นสาธารณรัฐ ซึ่งต่อมาจะพัฒนาเป็นจักรวรรดิ ครอบคลุมทะเลเมดิเตอร์เรเนียนทั้งหมดและขยายออกไปทางเหนือจนถึงสกอตแลนด์ และไกลออกไปทางตะวันออกถึงเมโสโปเตเมียและอาระเบีย การลดลงอย่างต่อเนื่องเริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 2 และในที่สุดจักรวรรดิก็แตกออกเป็นสองส่วนในปี ค.ศ. 285: จักรวรรดิโรมันตะวันตกและจักรวรรดิไบแซนไทน์ในตะวันออก ส่วนทางตะวันตกถูกโจมตีจากชนเผ่าดั้งเดิมต่างๆ Visigoths ไล่โรมในปี 410AD และกลุ่ม Vandal ของพวกเขาจะตามมาในปี 455AD ในที่สุดจักรวรรดิโรมันตะวันตกก็ล่มสลายในปี ค.ศ. 476 และหัวหน้าอนารยชนก็แบ่งคาบสมุทรอิตาลีกันเอง หลังจากนั้นอิตาลีก็เข้าสู่ยุคมืด ที่เรียกว่า หลังจากการยึดครองที่ยาวนานและนองเลือดโดยชาวไบแซนไทน์ (ที่เรียกว่า "สงครามกอธิค") พื้นที่ส่วนใหญ่ของอิตาลีถูกควบคุมโดยจักรวรรดิโรมันตะวันออก ไม่จำเป็นต้องพูดว่าสิ่งนี้คงอยู่ได้ไม่นาน - ในฐานะชนเผ่าดั้งเดิม เผ่าลอมบาร์ดส์ รุกรานอิตาลีอีกครั้งในปี 572; ดังนั้นภาคเหนือในปัจจุบันของลอมบาร์เดีย. เช่นเดียวกับบรรพบุรุษของพวกเขา พวกเขาแบ่งดินแดนกันเอง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากจำนวนที่ด้อยกว่า ในที่สุดพวกเขาก็ถูกหลอมรวมโดยชาวพื้นเมือง มีเพียงบางส่วนทางตอนใต้ของอิตาลี - ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของไบแซนไทน์ - และสิ่งที่ต่อมาจะกลายเป็นรัฐสันตะปาปา (นั่นคือ โรมและภูมิภาคโดยรอบ ซึ่งอยู่ภายใต้อำนาจของพระสันตปาปา) รอดชีวิตมาได้ในฐานะหน่วยงานที่ค่อนข้างเป็นอิสระ แท้จริงแล้ว ศาสนจักรคือ เป็นอิสระมากจนเห็นสมควรที่จะเรียกพวกอนารยชนคนอื่น ๆ ว่าพวกแฟรงก์ เพื่อกำจัดเพื่อนบ้านชาวลอมบาร์ดที่มีความรุนแรง ไม่แน่นอน และมีจมูกยาว สิ่งเหล่านี้พ่ายแพ้ในปี 774 โดยแฟรงก์ดังกล่าวข้างต้นและสูญเสียอาณาจักรของพวกเขาในเวลาต่อมา ในขณะเดียวกันVenetoก็ถูกทำลายล้างโดยคนป่าเถื่อน: ส่วนหนึ่งของผู้อยู่อาศัยคิดว่าพวกเขาน่าจะปลอดภัยบนเกาะในทะเลสาบ Venetian จึงได้ก่อตั้งเมืองขึ้นที่นั่น: เวนิสถือกำเนิดขึ้น หลักฐานชิ้นแรกของสิ่งที่จะกลายเป็นภาษาอิตาลีมีขึ้นตั้งแต่ศตวรรษนี้ และแม่นยำยิ่งขึ้นถึงปี 960 ซิซิลียังคงอยู่ในเงื้อมมือของไบแซนไทน์จนถึงปลายศตวรรษที่ 8 เมื่อถูกพิชิตโดยชาวอาหรับซึ่งครองราชย์ได้ไม่นาน ในปี 1092 ชาวนอร์มัน - หลังจากขับไล่ไบแซนไทน์ออกจากส่วนอื่น ๆ ของอิตาลีตอนใต้ - ดำเนินการรุกรานซิซิลี . พวกเขาสร้างอาณาจักรแห่งซิซิลีและเนเปิลส์ (ซึ่งต่อมาจะกลายเป็นอาณาจักรแห่งซิซิลีทั้งสองอันเป็นผลมาจากการรวมอาณาจักรทั้งสองนี้เข้าด้วยกันในปี ค.ศ. 1442 และมีเมืองหลวงอยู่ที่เนเปิลส์) ทางตอนเหนือ อิตาลีเป็นกลุ่มนครรัฐและอาณาจักรเล็กๆ ที่เป็นอิสระ ซึ่งอยู่ภายใต้อำนาจของจักรพรรดิแห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ อย่างไรก็ตาม พวกเขาก่อจลาจลต่อต้านเฟรดเดอริก บาร์บารอสซา - จักรพรรดิในขณะนั้นในปี ค.ศ. 1176 และเอาชนะกองทัพจักรวรรดิที่เลกนาโน จึงได้รับเอกราช ที่เรียกว่าrepubbliche marinare (สาธารณรัฐทางทะเล) ของเจนัวเวนิส ปิซาและอมาลฟี ยังคงค่อนข้างเป็น อิสระและแข่งขันกันเองเพื่อควบคุมทะเลและเส้นทางการค้าที่ร่ำรวยกับตะวันออกไกล นี่เป็นยุคของcomuniนครรัฐอิสระซึ่งปกครองโดยสิ่งที่ต้องใกล้เคียงกับประชาธิปไตย (นั่นคือสิ่งที่เราเรียกในปัจจุบันว่า "คณาธิปไตย") ซึ่งครอบครัวที่มีอำนาจหรือมีเกียรติที่สุดในเมืองถูกเรียกให้ร่วมมือ - อย่างน้อยในนาม - สำหรับ "สาธารณประโยชน์") ในขณะเดียวกัน Hohenstaufens ปกครองทางใต้ และภายใต้ Frederick II ซึ่งเป็นผู้อุปถัมภ์ศิลปะ ได้ให้กำเนิดวัฒนธรรมอันรุ่มรวย ตั้งแต่ศตวรรษที่ 13 เป็นต้นมา ฟลอเรนซ์กลายเป็นศูนย์กลางทางวัฒนธรรมที่สำคัญของคาบสมุทร ไม่เพียงแต่เป็นบ้านของกวีเช่น Dante Alighieri และ Petrarch แต่ยังเป็นเจ้าภาพในการเขียนผลงานของ Boccaccio ด้วย แท้จริงแล้วงานของพวกเขาสร้างพื้นฐานของรูปแบบมาตรฐานของภาษาอิตาลี (ซึ่งเป็นส่วนผสมของไวยากรณ์แบบฟลอเรนซ์และการออกเสียงแบบโรมัน) ผู้คนต่างมองหาชายที่แข็งแกร่งซึ่งสามารถนำความสงบเรียบร้อยมาสู่เมืองได้ และนี่คือสิ่งที่ราชวงศ์เช่นเมดิชิในฟลอเรนซ์ที่พัฒนา. ในทางกลับกัน ตระกูลเหล่านี้ก็กลายเป็นผู้อุปถัมภ์ศิลปะ ทำให้อิตาลีกลายเป็นแหล่งกำเนิดของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา โดยมีอัจฉริยะเช่นเลโอนาร์โด ดา วินชี, บรามันเต, ทิเซียโน, ราฟฟาเอลโล, มีเกลันเจโล และอื่นๆ อีกมากมาย หลังจากที่ทายาทของ Frederick II ถูกสังหารในสนามรบในปี 1268 ฝรั่งเศสก็ปกครองทางใต้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาถูกขับออกจากซิซิลีในปี 1282 หลังจากการจลาจลที่โด่งดัง เวสปรี ซิซิลิอานีซึ่งชาวฝรั่งเศสหลายพันคนถูกสังหาร (ผู้ชื่นชอบโอเปร่าจะต้องจำโอเปร่าเรื่องโปรดของพวกเขาได้อย่างแน่นอน!) ในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 และ 15 อิตาลีเป็นที่ตั้งของรัฐที่ร่ำรวยที่สุดในยุโรป อย่างไรก็ตาม พวกเขามักจะทำสงครามกันเอง และมีเพียงทักษะทางการทูตของ Lorenzo il Magnifico เท่านั้นที่ป้องกันไม่ให้อาณาจักรเล็กๆ หลายแห่งทำสงครามกัน เมื่อลอเรนโซถึงแก่กรรมในปี ค.ศ. 1492 รัฐต่างๆ ในอิตาลีก็ตกอยู่ในความสับสนอลหม่าน กษัตริย์แห่งฝรั่งเศสฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้ ข้ามเทือกเขาแอลป์และยึดอาณาจักรเนเปิลส์กลับคืนมาด้วยพระองค์เอง เขาประสบความสำเร็จ แต่ถูกบังคับให้กลับไปฝรั่งเศส เหล่าเอกของอิตาลีเท่านั้นที่ตระหนักถึงอันตราย แต่มันก็สายเกินไป: หลังจากชัยชนะที่ไร้ประโยชน์ในสมรภูมิฟอร์โนโวในปี ค.ศ. 1495 คาบสมุทรได้รับความสนใจจากเพื่อนบ้านในยุโรปและประสบกับการรุกรานจากฝรั่งเศสและ สเปน. ในที่สุดทางเหนือก็ถูกครอบงำโดยชาวออสเตรีย การค้นพบโลกใหม่สร้างความเสียหายให้กับเศรษฐกิจของอิตาลีที่กำลังถดถอย และรัฐส่วนใหญ่ของอิตาลีตกอยู่ภายใต้การครอบงำของต่างชาติ และแม้จะมีการพัฒนาทางศิลปะ สถาปัตยกรรม และวรรณกรรม แต่ชีวิตในอิตาลีหลังยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาก็ค่อนข้างน่าสังเวช การตอบโต้การปฏิรูปในขณะที่ประสบความสำเร็จในการยับยั้งความตะกละตะกรามส่วนใหญ่ของนักบวช "ทางโลก" ได้ทำให้คาบสมุทรจมดิ่งสู่ยุคที่ไม่มีความสุข สถานการณ์นี้เลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีกจากสงครามอิตาลีในปี ค.ศ. 1494-59 (ระหว่างที่กรุงโรมถูกไล่ออกโดยทหารรับจ้างชาวเยอรมันของจักรพรรดิชาร์ลส์ที่ 5) ยิ่งเลวร้ายลงในศตวรรษที่ 17 เมื่อมหาอำนาจต่างชาติต่อสู้กันเองโดยส่วนใหญ่ไร้ประโยชน์ สงครามเพื่อสิทธิราชวงศ์ในรัฐอิตาลี ศตวรรษที่ 18 ในขณะที่ (ค่อนข้าง) สงบสุขกว่าที่เคยเป็นมา ไม่ยิ่งใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้น ชาวออสเตรียยังปกครองทางเหนือด้วยกำปั้นเหล็ก และทางใต้ที่เคยรุ่งเรืองก็โชคร้ายที่ต้องถูกปกครองโดยชนชั้นปกครองที่ล้าหลังและคลุมเครือเป็นพิเศษ

การกำเนิดของอิตาลียุคใหม่

ในที่สุด การปฏิวัติฝรั่งเศสก็ถูก "ส่งออก" ไปยังอิตาลี และขบวนการปฏิวัติก็ปรากฏขึ้นแทบทุกที่ อุดมคติเหล่านี้มีผลกระทบยาวนานต่ออนาคตของคาบสมุทร (ธงชาติอิตาลีเริ่มตั้งแต่ปี พ.ศ. 2340) สาธารณรัฐ Partenopean (Neapolitan) ได้รับการประกาศในปี พ.ศ. 2342 แต่ถูกบดขยี้โดยฝ่ายนิยมกษัตริย์ที่ได้รับการสนับสนุนจากกองเรืออังกฤษที่บัญชาการโดย Horatio Nelson การถือกำเนิดของนโปเลียน โบนาปาร์ตและการยอมรับประมวลกฎหมายนโปเลียนได้กำหนดพื้นฐานสำหรับRisorgimentoหรือ "การฟื้นคืนชีพ" ของอิตาลี: หลังการฟื้นฟู - โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังการปฏิวัติในปี ค.ศ. 1848 - แนวคิดเรื่องรัฐชาติอิตาลีกลายเป็นที่นิยม ในปี พ.ศ. 2392 ชาวโรม มิลาน และเวนิสก่อกบฏต่อต้านผู้กดขี่ แต่ไม่นานก็ถูกบดขยี้ (เพลงชาติอิตาลีในปัจจุบันถูกแต่งขึ้นในช่วงเวลานี้) ในปีเดียวกันนั้น (ค.ศ. 1849) ราชอาณาจักรซาร์ดิเนีย-ปีเอมอนเต - ปกครองโดยราชวงศ์ซาวอย - กลายเป็นศูนย์กลางของการเคลื่อนไหวที่สนับสนุนการรวมประเทศอิตาลี สงครามทำลายล้างกับชาวออสเตรียไม่ได้หยุดนายกรัฐมนตรีปีเอมอนเตส, คามิลโล เบนโซ, คอนเต ดิ กาวัวร์และกษัตริย์วิคเตอร์ เอ็มมานูเอลที่ 2ที่เจ้าเล่ห์จากการเป็นผู้อยู่เบื้องหลังกระบวนการรวมชาติ ด้วยความช่วยเหลือจากฝรั่งเศส และหลังจากสงครามประกาศอิสรภาพของอิตาลีสองครั้งแรก (ซึ่งสิ้นสุดในปี พ.ศ. 2402) ออสเตรียก็พ่ายแพ้ในที่สุด ลอมบาร์เดียถูกยกให้เป็นแคว้นปีเอมอนเต-ซาร์ดิเนีย ในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน (พ.ศ. 2403) จูเซปเป การิบัลดีได้นำคณะเดินทางเพื่อผนวกอาณาจักรซิซิลีทั้งสอง (ที่เรียกว่าSpedizione dei Milleหรือ "การเดินทางของพัน"); กองทัพอาสาสมัครของเขา เสื้อแดง ยกพลขึ้นบกที่เกาะซิซิลี เอาชนะกองทหารข้าศึกแม้จะมีจำนวนมากกว่า 20:1 พิชิตเกาะและบุกเข้ายึดครองส่วนที่เหลือของราชอาณาจักร เมื่อกระบวนการนี้เสร็จสิ้น ประชาชนของราชรัฐทัสคานี - ซึ่งปกครองโดยสาขานักเรียนนายร้อยของราชวงศ์ฮับส์บวร์ก - แคว้นอุมเบรียและสังฆราช (จังหวัด) ของเอมิเลียและโรมานยา - ซึ่งเป็นของสมเด็จพระสันตะปาปา - ก่อการจลาจลและ ร้องขอให้ผนวกเข้ากับปีเอมอนเต-ซาร์ดิเนีย ซึ่งเป็นคำขอที่ได้รับอนุมัติอย่างถูกต้อง รัฐสภาแห่งปีเอมอนเต-ซาร์ดิเนียถูกเรียกประชุมโดยวิกเตอร์ เอมมานูเอลที่ 2 และ ในที่สุด ราชอาณาจักรอิตาลีได้รับการประกาศเมื่อวันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2404 ตูรินได้รับเลือกให้เป็นเมืองหลวงของรัฐที่ตั้งขึ้นใหม่ แต่ถูกย้ายไปที่ฟลอเรนซ์ในปี พ.ศ. 2408 ทำไมไม่โรมล่ะ เมืองนี้ยังคงเป็นที่ตั้งของรัฐสันตะปาปา ซึ่งอยู่ภายใต้การคุ้มครองของจักรพรรดินโปเลียนที่ 3 แห่งฝรั่งเศสองค์เดียวกัน ผู้ช่วยสถาปนาราชอาณาจักรอิตาลี ในปี พ.ศ. 2409 วิกเตอร์ เอ็มมานูเอลที่ 2 สามารถยึดครองเวนิสได้หลังสงครามอิสรภาพครั้งที่ 3 วันที่20 กันยายน พ.ศ. 2413ไม่นานหลังจากที่ฝรั่งเศสละทิ้งกรุงโรมเนื่องจากสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซียกรุงโรมถูกกองทหารอิตาลีบุกโจมตีและกลายเป็นเมืองหลวงของอิตาลี Cavour ถึงแก่อสัญกรรมในปี 1861 เมื่อประเทศที่ตั้งขึ้นใหม่อยู่ในช่วงค่อนข้างละเอียดอ่อนเนื่องจาก brigantaggio นั่นคือ การเกิดขึ้นซ้ำซากของ brigandage ที่รุนแรงโดยเฉพาะอย่างยิ่งซึ่งกำลังโหมกระหน่ำในภาคใต้ วิกเตอร์เอ็มมานูเอลที่ 2 จึงถูกบังคับให้ส่งกองทัพไปปราบปรามกลุ่มโจร พระองค์เสด็จสวรรคตในปี พ.ศ. 2421 และเป็นกษัตริย์องค์แรกของอิตาลีที่ถูกฝังไว้ในวิหารแพนธีออน เขาได้รับตำแหน่งต่อจากลูกชายของเขาUmberto Iซึ่งพระมเหสี Margherita di Savoia ได้รับความเคารพจากพ่อครัวพิซซ่าชาวเนเปิลในอิตาลีที่ตั้งชื่อ Pizza Margheritaตามเธอในปี 1889 ในปีเดียวกันนั้นเอง โทษประหารก็ถูกยกเลิกในอิตาลี ฟรานเชสโก คริสปี ซึ่งขณะนั้นเป็นนายกรัฐมนตรี ได้แสวงหาพันธมิตรเชิงป้องกันกับจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีและเยอรมัน แม้ว่าจะมีการต่อต้านอย่างรุนแรงจากความเห็นสาธารณะของอิตาลี (ออสเตรียถูกมองว่าเป็นศัตรูดั้งเดิมของประเทศ) และทำให้ประเทศเข้าร่วมไตรพันธมิตรในปี พ.ศ. 2425 ในปี พ.ศ. 2433 อิตาลี - ผู้มาช่วงหลังของ "การแย่งชิงแอฟริกา" - พิชิตเอริเทรียและโซมาเลียซึ่งกลายเป็นอาณานิคม แม้จะประสบความสำเร็จเหล่านี้ เศรษฐกิจก็แย่ลงอย่างมาก และชาวอิตาลีหลายล้านคน ส่วนใหญ่มาจากชนบททางตอนใต้ ถูกบังคับให้อพยพ ในปี พ.ศ. 2439 ฟรานเชสโก คริสปี นายกรัฐมนตรีเป็นครั้งที่สอง ได้ออกคำสั่งให้รุกรานเอธิโอเปีย คณะสำรวจที่นำโดยผู้ไม่หวังดีกลับถูกสังหารหมู่ในสมรภูมิอัดวา Crispi ถูกบังคับให้ลาออกเนื่องจากความโกลาหลของประชาชน สองปีต่อมา ไม่น่าแปลกใจเลยที่กษัตริย์อุมแบร์โตไม่เป็นที่นิยมอย่างรวดเร็วและถูกยิงเสียชีวิตในวันที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2443โดยเกตาโน เบรสซี นักอนาธิปไตย พระราชโอรสของพระองค์วิตโตรีโอ เอมานูเอเลที่ 3สืบราชสมบัติแทนพระองค์ ในปีพ.ศ. 2454 สงครามระหว่างอิตาลีและจักรวรรดิออตโตมันเกิดขึ้น ซึ่งพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วและต้องยกลิเบียและหมู่เกาะโดเดคานีสเป็นค่าปฏิกรรมสงคราม อย่างไรก็ตาม รัฐอิตาลีควบคุมเมืองหลักและพื้นที่ชายฝั่งของลิเบียได้เท่านั้น เนื่องจากขบวนการต่อต้านที่แข็งแกร่งขัดขวางไม่ให้เข้ายึดครองประเทศอย่างสมบูรณ์ สถานการณ์นี้จะคงอยู่จนถึงกลางทศวรรษที่ 20 เมื่อระบอบฟาสซิสต์ปราบปรามกลุ่มกบฏอย่างโหดเหี้ยม

สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

อิตาลี ตามสนธิสัญญาป้องกัน พ.ศ. 2425 ไม่ได้เข้าร่วมสงครามทันที อย่างไรก็ตาม ชาวอิตาลีจำนวนมากปรารถนาที่จะได้พื้นที่ที่เรียกว่าterre irredenteกลับคืนมา (จังหวัดเหล่านี้เป็นจังหวัดที่มีประชากรส่วนใหญ่พูดภาษาอิตาลีอาศัยอยู่ และเคยเป็นส่วนหนึ่งของรัฐต่างๆ ของอิตาลีในอดีต ในปี 1915 พื้นที่เหล่านี้ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของออสเตรียเป็นเวลากว่าหนึ่งศตวรรษเล็กน้อย) ปัญญาชนส่วนใหญ่ - ในหมู่พวกเขาคือกวี นักเขียน และวีรบุรุษสงครามชื่อดัง Gabriele d'Annunzio - กำลังผลักดันให้เข้าร่วมสงครามในฝั่งของ Entente ในที่สุดฝ่ายที่แทรกแซงก็มีอำนาจเหนือกว่า และสนธิสัญญาลับ - สนธิสัญญาลอนดอน - ได้รับการลงนามระหว่างอิตาลี ฝรั่งเศส และบริเตนใหญ่: โดยอาศัยอำนาจตามสนธิสัญญาดังกล่าว อิตาลีจะได้รับจังหวัด Trentino, Istria และ Dalmazia ที่มีเชื้อชาติอิตาลี หากเข้าร่วมสงครามกับฝ่ายมหาอำนาจกลาง การสู้รบเริ่มขึ้นในวันที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2458 และสิ้นสุดในวันที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2461 หลังจากสามปีของการต่อสู้นองเลือดทั่วซุ้มประตูแอลป์ ทหารอิตาลีมากกว่าหนึ่งล้านนายเสียชีวิต แต่อิตาลีก็สามารถชนะสงครามได้ อย่างไรก็ตามข้อตกลงดังกล่าวไม่คำนึงถึงบทบัญญัติบางประการของสนธิสัญญาและอิตาลีได้รับเพียงส่วนหนึ่งของดินแดนที่อ้างสิทธิ์

การเพิ่มขึ้นของลัทธิฟาสซิสต์และสงครามโลกครั้งที่สอง

ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2465 พรรคฟาสซิสต์แห่งชาติกลุ่มเล็กๆ นำโดย เบนิโต มุสโสลินี พยายามก่อรัฐประหารด้วย "การเดินขบวนในกรุงโรม" ซึ่งส่งผลให้กษัตริย์ทรงเป็นพันธมิตรกับมุสโสลินี มุสโสลินีสรุปสนธิสัญญากับเยอรมนีในปี พ.ศ. 2479 และครั้งที่สองในปี พ.ศ. 2481 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 อิตาลีถูกรุกรานโดยฝ่ายสัมพันธมิตรในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2486 นำไปสู่การล่มสลายของระบอบฟาสซิสต์และถูกจับกุม หลบหนี และในที่สุดอีกครั้ง การจับกุมและการตายของมุสโสลินี ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2486 อิตาลียอมจำนน อย่างไรก็ตาม การสู้รบยังคงดำเนินต่อไปในดินแดนของตนตลอดช่วงที่เหลือของสงคราม โดยฝ่ายพันธมิตรต่อสู้กับพวกฟาสซิสต์อิตาลีที่ไม่ยอมจำนน เช่นเดียวกับกองทัพเยอรมัน

สาธารณรัฐและปีหลังสงคราม

ในปี 1946 กษัตริย์ Umberto II ถูกบังคับให้สละราชสมบัติและอิตาลีกลายเป็นสาธารณรัฐ ในปี 1950 อิตาลีได้เข้าเป็นสมาชิกของ NATO และเป็นพันธมิตรกับสหรัฐอเมริกา แผนมาร์แชลล์ช่วยฟื้นฟูเศรษฐกิจของอิตาลี ซึ่งจนถึงช่วงทศวรรษที่ 1960 มีการเติบโตทางเศรษฐกิจที่ยั่งยืน ในปี 1957 อิตาลีได้เข้าเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งประชาคมเศรษฐกิจยุโรป ในช่วงทศวรรษ 1950 และต้นทศวรรษ 1960 อิตาลีประสบกับช่วงเวลาแห่งการเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็วและการผลิตทางอุตสาหกรรมที่เรียกว่า "อิลบูม" ซึ่งเห็นการผงาดขึ้นของประเทศจากประเทศที่ยากจนและอ่อนแอไปสู่ประเทศที่มีอำนาจ ในช่วงเวลานี้ เมืองต่างๆ เช่น โรม ก็กลับมาเป็นสถานที่ ท่องเที่ยวยอดนิยม โดยแสดงในภาพยนตร์ทั้งของอเมริกาและอิตาลี เช่นRoman HolidayและLa Dolce Vita น้ำพุเทรวี สัญลักษณ์ของอิตาลียุคบาโรกสมัยศตวรรษที่ 18 อย่างไรก็ตาม แม้จะมีช่วงเวลาที่มีประสิทธิผลและประสบความสำเร็จจนถึงกลางต้นทศวรรษที่ 1960 แต่ตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 60 จนถึงปลายทศวรรษที่ 1980 ประเทศก็ประสบปัญหาวิกฤตเศรษฐกิจ มีความหวาดกลัวอย่างต่อเนื่องทั้งในและนอกอิตาลี (โดยเฉพาะในสหรัฐอเมริกา) ว่าพรรคคอมมิวนิสต์ซึ่งได้รับคะแนนเสียงมากกว่า 20% เป็นประจำจะจัดตั้งรัฐบาลในวันหนึ่งและมีการใช้กลอุบายสกปรกทุกประเภทเพื่อป้องกันสิ่งนี้ . ตั้งแต่ปี 1992 จนถึงปัจจุบัน อิตาลีเผชิญกับหนี้ภาครัฐจำนวนมหาศาลและการคอร์รัปชั่นอย่างกว้างขวาง เรื่องอื้อฉาวเกี่ยวข้องกับพรรคใหญ่ทั้งหมด แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งพรรคคริสเตียนเดโมแครตและพรรคสังคมนิยมซึ่งถูกยุบไปทั้งคู่ การเลือกตั้งในปี 1994 ทำให้ซิลวิโอ แบร์ลุสโคนี เจ้าสัวสื่อเข้าสู่ที่นั่งนายกรัฐมนตรี เขาพ่ายแพ้สองครั้ง แต่เขาได้รับชัยชนะอีกครั้งในการเลือกตั้งปี 2551 หอคอย Pirelli อันทันสมัยในทศวรรษ 1960 ในมิลานมักถูกมองว่าเป็นสัญลักษณ์ของอิตาลีใหม่ รวมถึงการเติบโตทางเศรษฐกิจหลังสงครามและการบูรณะใหม่ แม้ว่าการรวมชาติจะกินเวลานานกว่า 150 ปี แต่ก็ยังมีการแบ่งแยกที่สำคัญในอิตาลี ทางตอนเหนือของประเทศมีความอุดมสมบูรณ์และเจริญทางอุตสาหกรรมมากกว่าทางตอนใต้ และชาวเหนือจำนวนมากคัดค้านการขอให้อุดหนุนชาวใต้อย่างมีประสิทธิภาพ พรรคการเมืองของ Northern Leagueผลักดันให้มีการปกครองตนเองมากขึ้นสำหรับทางเหนือและลดการโอนเงินไปทางใต้ สิ่งหนึ่งที่คนทางเหนือและทางใต้เห็นพ้องต้องกันคือ ไม่มีใครชอบจ่ายเงินให้กับระบบราชการขนาดมหึมาที่ตั้งอยู่ในกรุงโรม